του Κωνσταντίνου Γ. Καζανάκη
Μετά τις πρόσφατες Ευρωεκλογές με τα εντελώς απροσδόκητα και δυσεξήγητα (αν όχι ακατανόητα) αποτελέσματα, το πολιτικό κλίμα άρχισε να γίνεται πολύ ρευστό. Κόμματα τα οποία δεν απαντούσαν σε καμία λαϊκή ανάγκη ή παρουσιάζονταν ως δήθεν προοδευτικά ή/και «αριστερά» -ενώ ήταν, στην πραγματικότητα, τηλεοπτικά δημιουργήματα και «προϊόντα» της ελίτ ή καταγγελτικές ομάδες- απέτυχαν έως… εξαερώσεως («Ποτάμι», «ΛΑ.Ο.Σ.», «Πλεύση Ελευθερίας», «Ένωση Κεντρώων», «ΑΝ.ΕΛ.», «ΛΑ.Ε.»), ενώ η νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή πήρε την κάτω βόλτα. Στη θέση τους εμφανίστηκαν άλλα παρόμοια, όπως είναι το κόμμα του προερχόμενου από το διαλυθέν ακροδεξιό «ΛΑ.Ο.Σ.» τηλεπωλητή, ακόμη και ιδιόχειρων επιστολών που… ποτέ δεν έγραψε ο Χριστός, Βελόπουλου (στον οποίο κατευθύνθηκαν ψηφοφόροι κυρίως της Χ.Α.), και το «ΜέΡΑ25» («Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής 2025» σημαίνουν τα αρχικά), του πολύ γνωστού, πλέον, και μη εξαιρετέου Γιάνη (με ένα -ν-!), Βαρουφάκη, που φαίνεται, μεν, να είναι, ευρωπαϊκό, αλλά καθόλου ρεαλιστικό ως… εντελώς ανυπάκουο και άρα… «επαναστατικό».
Το έτερον τελείως απογοητευτικό και θλιβερό το οποίο προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές για την ανάδειξη της νέας Ευρωβουλής είναι το ποσοστό της αποχής, το οποίο έφθασε στο απίστευτο 41,31%! Σχεδόν ο ένας στους δύο, δηλαδή, ψηφοφόρους δεν προσήλθε στην κάλπη! Απογοήτευση; διαμαρτυρία; Μόνο που με την αποχή δεν πετυχαίνει κανείς το παραμικρό: σύμφωνα με τους κανόνες της Δημοκρατίας, αποφασίζουν, φυσικά, οι ψηφίζοντες. Οι απέχοντες, άρα, «εκχωρούν» το αναφαίρετο δικαίωμα που έχουν, του ψηφίζειν δηλαδή, σε… κάποιους άλλους! Αν μη τι άλλο, αυτό είναι υποτιμητικό για τους ίδιους, οι οποίοι ορθώς προκαλούν -από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας κιόλας-, την κοινή περιφρόνηση.
Αλλ’ ας επανέλθουμε στο φαινόμενο των μικρών κομμάτων, την πρόσφατη διαδρομή τους και τον ρόλο τον οποίο διαδραματίζουν στην πολιτική σκηνή. Η αντίδραση, για να ανεγείρει «αναχώματα» τα οποία θα αποσπούσαν ψήφους από την Αριστερά, ίδρυσε κατά καιρούς και πιθανότατα χρηματοδότησε πολλά και διάφορα κόμματα και κομματίδια -τα οποία κατατάσσονται στην κατηγορία… (απο)κόμματα- και τα οποία, βέβαια, εμφανίζονται ως δήθεν αριστερά. Κόμματα μιας χρήσεως και με ημερομηνία λήξεως. Η αλήστου μνήμης «ΔΗΜ.ΑΡ.» ήταν ένα από τα πιο φιλόδοξα. Το όνομά της, αμέσως-αμέσως, φανέρωνε και τον αντιδραστικό της χαρακτήρα: ο προσδιορισμός «Δημοκρατική», σήμαινε αυτομάτως ότι τα άλλα κόμματα της Αριστεράς (εντός ή εκτός εισαγωγικών), δεν ήταν δημοκρατικά, αν και η Αριστερά είναι συνώνυμο της Δημοκρατίας˙ τόσο που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχε κατηγορηθεί(!) από την αντίδραση για συνιστώσες, οι οποίες είχαν η καθεμία τη δική της «γραμμή». Όταν έγινε αντιληπτό ότι η «ΔΗΜ.ΑΡ.» δεν είχε κανένα λαϊκό έρεισμα -παρά την υπερπροβολή της από τα συστημικά Μ.Μ.Ε.- κατέπεσε ως χάρτινος πύργος: η «χαριστική βολή» προήλθε από την κίνησή της να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως «αριστερό» άλλοθι της Δεξιάς. Ευτυχώς αρκετά στελέχη και ψηφοφόροι της είδαν το λάθος τους και επανέκαμψαν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από όπου είχαν αποστατήσει.
Τη «ΔΗΜ.ΑΡ.» ακολούθησε το χρηματοδοτούμενο από άγνωστες πηγές του εξωτερικού -κατά δήλωση μεγαλοστελέχους του-, «Ποτάμι». Επικεφαλής του ήταν ένας νέος, σχετικά, και επιτυχημένος δημοσιογράφος. Πολύ γρήγορα φάνηκε η κενότητα του πολιτικού του λόγου, αν όχι η ανυπαρξία του. Χωρίς καμία σύνδεση με τον λαό, το πορφυρογέννητο «Ποτάμι» επιτέθηκε στα συμφέροντα του λαού υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα των χρηματοδοτών του: διαμαρτυρήθηκε, π.χ., για βίντεο που παιζόταν στο μετρό με θέμα τις ναζιστικές αγριότητες, ενώ ήθελε να μας πείσει ότι το χρέος ήταν… βιώσιμο, και θα έπρεπε να δουλέψουμε για να το ξεπληρώσουμε! Ήταν, επομένως, ζήτημα χρόνου η καταπόντισή του, με τον «καπετάνιο» του να εγκαταλείπει ανάμεσα στους πρώτους το βυθιζόμενο σκάφος!
Αποξηραθέντος τελείως του «Ποταμιού», η αντίδραση μας εμφάνισε μετά φανών και λαμπάδων ένα νέο κόμμα˙ και αυτό δεν είναι άλλο από το «ΜέΡΑ25» βεβαίως, βεβαίως, του γνωστού και μη εξαιρετέου πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη. Του Γιάνη, που μας είπε ότι η μόνη (προσοχή: «η μόνη»!) χαμένη ψήφος είναι η ψήφος στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.! Και επειδή το κόμμα του δεν έχει καμία πιθανότητα να εκλεγεί ως κυβερνόν άρα -και κατά τα λεγόμενά του-, η ψήφος στη Ν.Δ. δεν είναι χαμένη, αλλά… κερδισμένη! Ιδού, λοιπόν, η έμμεση -πλην, όμως, σαφής-, δήλωση στήριξης του Βαρουφάκη υπέρ της Δεξιάς! Αν αυτό το συνδυάσει κανείς με παλαιότερη δήλωσή του όπου εκθείαζε την οικονομική πολιτική του… Σόιμπλε, είναι εύκολο να αντιληφθεί το πόσο… ανυπάκουος «επαναστάτης» είναι ο Γιάνης!
Το «ΜέΡΑ25» είναι, επομένως, ένα νεότευκτον προσωποπαγές συστημικό κόμμα, που δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να στηρίζεται, αφ’ ενός, σε ένα πρόσωπο με αντιφατική πολιτική συμπεριφορά, και να αβαντάρει, αφ’ ετέρου, τη Δεξιά, βοηθώντας αυτούς που μας κατέστρεψαν να μας ξανακαταστρέψουν! Και να φανταστεί κανείς ότι, αντικειμενικά, ο Βαρουφάκης στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις αυτούς που κάποτε πολεμούσε, γιατί είναι αυτοί που τώρα τον υπερπροβάλλουν! Εμπρός στον ναρκισσισμό και στη μανία αυτοπροβολής του, όλα τα άλλα είναι, γι’ αυτόν, ασήμαντα, ακόμη και η απόλυτη έλλειψη συνέπειας! Το… κερασάκι στην τούρτα; θα μπορούσε, όπως δήλωσε ο ίδιος, να συνεργαστεί, τόσο με τη Ν.Δ. της κερδισμένης(!) ψήφου, όσο και με τον… ΣΥ.ΡΙΖ.Α. της χαμένης(!) -μάλλον για πολιτική απενοχοποίηση˙ τόσο… σταθερός!
Αν εξετάσει, κανείς, τα αποτελέσματα των τελευταίων Ευρωεκλογών, θα διαπιστώσει ότι η Αριστερά απώλεσε 641.599(!) ψήφους από τα κόμματα «ΜέΡΑ25», «Πλεύση Ελευθερίας» της Ζωής Κωνσταντοπούλου, «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη, «Ένωση Κεντρώων» του Βασίλη Λεβέντη, «Άλλος Δρόμος» του έχοντος «περίεργες» απόψεις Νότη Μαριά, «ΑΝΤΑΡΣΥΑ», & «ΛΑ.Ε.», συν δύο κόμματα των Οικολόγων. Και τα απώλεσε η Αριστερά αφού τα συγκεκριμένα κόμματα εμφανίζονται ως κεντρώα, προοδευτικά ή/και ως δήθεν αριστερά˙ χωρίς να λογαριάσουμε τους ψήφους του Κ.Κ.Ε., μια και το κόμμα αυτό συνιστά ειδική περίπτωση. Αν οι ψήφοι αυτοί πήγαιναν στην Αριστερά, η Δεξιά θα είχε ηττηθεί, και δεν θα κινδυνεύαμε, τώρα, με την επιστροφή στην κατεδάφιση των πάντων!
Στις Ευρωεκλογές δεν νίκησε η Ν.Δ., ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχασε! και έχασε κυρίως από αυτά, ακριβώς, τα κόμματα-δημιουργήματα της ελίτ, τα οποία λεηλάτησαν τις ψήφους του! Κάπως έτσι επανέκαμψε η Δεξιά στην Ευρωβουλή, αν και η ψήφος στις Ευρωεκλογές είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από εκείνη των εθνικών εκλογών: στις Ευρωεκλογές του ’14 ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έλαβε ποσοστό 26,56%, ενώ στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του ’15 σχεδόν δέκα ποσοστιαίες μονάδες παραπάνω, φθάνοντας το 36,34%!
Πήρε, λοιπόν, (και) το κόμμα του Γιάνη κάποιους ψήφους! όπως, ακριβώς, είχαν πάρει και τα αλήστου μνήμης κόμματα «ΔΗΜ.ΑΡ.» (παλαιότερα) και «Ποτάμι», κόμματα που εκτός από προσωποπαγή ήταν, τότε, και νεοπαγή, ως νεοϊδρυθέντα. Και είναι αρκετοί, δυστυχώς, εκείνοι οι οποίοι, χωρίς να πολυσκέφτονται και χωρίς να κρίνουν εις βάθος, αρπάζονται, καταγοητευμένοι από το καινούργιο, νομίζοντας ότι αυτό είναι ό,τι μας έλειπε, και αυτό που θα μας λύσει κάθε μας πρόβλημα. Κι όταν το προσωποπαγές και νεοπαγές κόμμα που πίστεψαν ναυαγήσει, τότε -και χωρίς να σκεφτούν και να εντοπίσουν τα αίτια της εξαφανίσεώς του-, ψάχνουν για άλλο, νέο˙ προσωποπαγές οπωσδήποτε: καινούργιο να ’ναι, μ’ ένα πρόσωπο συμπαθές επικεφαλής, κι… ό,τι να ’ναι! Σήμερα μετράει, για κάποιους, το… φωτογραφικό πορτρέτο και όχι οι ιδέες και η ιστορία! τόσο… καλά! Και δόξα τω Θεώ, η αντίδραση δεν τους αφήνει ανικανοποίητους: μόλις κλείσει το ένα κόμμα, ανοίγει αμέσως το επόμενο˙ σε δουλειά να βρισκόμαστε, και ψήφους να κόβουμε από την Αριστερά! Και επιμένουν οι… νεωτεριστές να αγνοούν την Αριστερά, η οποία δεν είναι ένα προσωποπαγές κόμμα που ιδρύθηκε χθες, αλλά μία πολιτική παράταξη με ιδεολογία και φιλοσοφία, μια παράταξη με Ιστορία, μία παράταξη που βρίσκεται δίπλα στον λαό και τα προβλήματά του εδώ και εκατόν δύο, ολόκληρα, χρόνια! «Λαέ μου ευκολόπιστε, και πάντα προδομένε»!
Καιρός, όμως, να δούμε πως γίνεται η προβολή από τα συστημικά Μέσα των ευκαιριακών, αυτών, κομμάτων-αναχωμάτων, μέσω του χαρακτηριστικού παραδείγματος του βαρουφάκειου «ΜέΡΑ25»: σε μετεκλογική εκπομπή του ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάι παρουσίασε… θυμιάζοντας τον Γιάνη, ενώ προανήγγειλε και την παρουσίαση της συζύγου του. Ενδεχομένως, δε, θα δούμε να παρελαύνουν από τα πλατό του Σκάι και των άλλων συστημικών καναλιών και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του γνωστού οικονομολόγου. Στην εκπομπή αυτή, η τηλεπαρουσιάστρια, ανήσυχη δήθεν, τον ρώτησε αν σκοπεύει να κάνει το κόμμα του ένα δεύτερον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για να την καθησυχάσει ο Γιάνης, δίνοντας (και) έτσι τα «διαπιστευτήριά» του στο σύστημα που μόλις άρχισε να τον προβάλλει και να τον ενισχύει˙ τόσο… αντισυστημικός!
Οι έχοντες, όμως, τη στοιχειώδη μνήμη, θυμήθηκαν ότι, πριν όχι πολύ καιρό, σύσσωμα τα συστημικά Μέσα ζητούσαν την παραπομπή του Βαρουφάκη στο Ειδικό Δικαστήριο και την αυστηρή καταδίκη του -αν όχι και τη φυλάκισή του!-, διότι με την περιβόητη διαπραγμάτευσή του μας είχε χρεώσει -όπως ισχυρίζονταν παντελώς αυθαιρέτως και αναποδείκτως οι τηλεοπτικοί αστέρες και κονδυλοφόροι των- από 80 έως και… 500 δισ. ευρώ(!), αναλόγως τις «εκτιμήσεις» -λες και τα δισ. ευρώ είναι… στραγάλια-, και αν και το χρέος μας… είχε μειωθεί από τα 324 στα 321 δισ. ευρώ! Κάτι, επομένως, είχε αλλάξει, και μάλιστα δραματικά˙ τι όμως;
«Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, γύρνα πίσω σου και κοίταξε που έχεις κάνει λάθος», έλεγε κάποιος, πολύ σωστά, κάποτε, αλλά μάλλον που ο Γιάνης αυτό δεν το είχε ακούσει ποτέ, αν και ένα πέρασμα από την Αριστερά το είχε πραγματοποιήσει. Και «καλά», αυτό δεν το εγνώριζε, το γεγονός, όμως, ότι όποιος ελέγχει τα Μέσα «ελέγχει», δυστυχώς, εν πολλοίς, (και μέσω αυτών) τους πολίτες, τους επηρεάζει και τους χειραγωγεί, το αγνοούσε; Και ποιος ελέγχει τα συστημικά Μ.Μ.Ε.; μήπως η ελίτ; και τι σχέση έχουν τα συμφέροντα του λαού (τα οποία προασπίζεται, δήθεν, ο Βαρουφάκης), με εκείνα της ελίτ; μήπως καμία ή, μήπως, τα εν λόγω συμφέροντα συγκρούονται μετωπικά; Η άλλη (πολύ χειρότερη!) εκδοχή: τα εγνώριζε όλα ετούτα ο Γιάνης, άρα ηθελημένα αφέθηκε στην προβολή˙ ας διαλέξει και ας πάρει! Και επειδή ο Γιάνης από Πολιτική Οικονομία, εξ αντικειμένου, γνωρίζει: μήπως θέλησε, παρουσιαζόμενος, να προβληθεί ο ίδιος δωρεάν και να διαφημίσει το κόμμα του, μη λογαριάζοντας ότι και ο τηλεοπτικός σταθμός που τον φιλοξένησε -αλλάζοντας άρδην στάση και γραμμή απέναντί του- κάπου αποσκοπούσε; και πού, ακριβώς, στόχευε και αποσκοπούσε;
Για να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα με πρώτη ματιά «περίεργα», θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και με τη σειρά τους. Ο Βαρουφάκης είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός από τα πρώτα, κιόλας, χρόνια της κρίσης, με τα εύστοχα άρθρα του. Με λαμπρές σπουδές στα Οικονομικά ήταν καθηγητής σε πανεπιστήμια της αλλοδαπής και συγγραφέας όχι μόνον ειδικών, περί την επιστήμη του, βιβλίων, αλλά και εκλαϊκευμένων. Άριστος γνώστης της Αγγλικής και του διεθνούς οικονομικού γίγνεσθαι, νέος, σχετικά, στην ηλικία, συμπαθητικός ως άνθρωπος και πολύ δυναμικός, έμοιαζε να είναι ο ιδανικός υπουργός των Οικονομικών της χώρας μας σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας της. Επόμενο ήταν να τύχει της εμπιστοσύνης του νεοεκλεγέντος, τότε, πρωθυπουργού της κυβέρνησης της Αριστεράς, παραμερίζοντας άλλους, άξιους, όπως ήταν, π.χ., ο καθηγητής του Ε.Μ.Π., Γιάννης Μηλιός, ο οποίος κατόπιν τούτου απεχώρησε από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Ο Βαρουφάκης ήταν, λοιπόν, ο μοιραίος άνθρωπος, που έμελε να σηκώσει σημαντικότατο μέρος από το μεγάλο και βαρύ φορτίο της πολύ κρίσιμης διαπραγμάτευσης των πρώτων μηνών του 2015, τότε που η ντόπια ελίτ και οι ξένοι δανειστές ήθελαν να σβήσουν από τον πολιτικό χάρτη την καινούργια κυβέρνηση της χώρας μας, κλείνοντας την «αριστερή παρένθεση», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Αμέσως τότε άρχισαν να διαφαίνονται και τα πρώτα σημάδια, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά: ο Γιάνης σχεδίαζε («ξεπατώντας» το, μάλλον, από την Καλιφόρνια του Σβαρτσενέγκερ),ένα παράλληλο σύστημα εξωτραπεζικών πληρωμών, όπου θα χρησιμοποιούνταν, εν είδει νομίσματος, τα λεγόμενα IOU. Μόνο που η Ελλάδα δεν είναι Καλιφόρνια, η Ε.Ε. δεν είναι Η.Π.Α., και ο Γιάνης δεν είναι… Σβαρτσενέγκερ! Και οι επικυρίαρχοι δεν είναι ούτε κουτόφραγκοι ούτε αφελείς, για να μπορούσε ο Βαρουφάκης να ανέτρεπε τους σχεδιασμούς τους. Φερόταν, άρα, από τότε, ως… ανυπάκουος, και αυτό ενθουσίασε, δυστυχώς, πολλούς. Με τα σημερινά, όμως, δεδομένα -όπου οι επαναστάσεις έχουν, δυστυχώς, εκλείψει, και οι κεφαλαιοκράτες ελέγχουν σχεδόν τα πάντα όπου γης είτε μέσω της Οικονομίας είτε με τη δύναμη των όπλων όπου η Οικονομία δεν φέρνει αποτέλεσμα-, η συμπεριφορά του τότε υπουργού Οικονομικών φαινόταν από γραφική, τουλάχιστον, έως και αφελής. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την περίφημη συνάντηση και χειραψία του με τον Ντάισελμπλουμ. Η πικρή αλήθεια, όμως, είναι άλλη: αν θέλει, σήμερα, ένας λαός να είναι ανεξάρτητος και αδέσμευτος και να έχει εθνική κυριαρχία, θα πρέπει να διαθέτει ισχυρή Οικονομία˙ διαφορετικά είναι υποχείριο άλλων, οικονομικά ισχυρών, οι οποίοι εμφανίζονται ως δήθεν… συμπονετικοί «εταίροι» (λέγε με Ε.Ε.)˙ αλληλέγγυοι στα χαρτιά -αλλά στην πραγματικότητα στυγνοί εκμεταλλευτές και επικυρίαρχοι-, ή/και ως δανειστές-δυνάστες (Δ.Ν.Τ.). Κάθε τι άλλο συνιστά μια τεράστια ουτοπία…
Θα πρέπει, βέβαια, να πιστωθεί στον Γιάνη ότι ήταν εκείνος που όταν ο πρωθυπουργός τον ρώτησε στην κρίσιμη και ιστορική διάσκεψη των δέκα επτά ωρών: «Να χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι; τι πιθανότητες έχω;», του απάντησε «50-50 Πρόεδρε». Και τότε ο Τσίπρας λέγοντας -πολύ σωστά- «Δεν μπορώ να παίξω τον λαό μου κορώνα-γράμματα», αναγκάστηκε να υποχωρήσει, να συμβιβαστεί και να συνθηκολογήσει, για να μην πάθουμε ό,τι και οι Κύπριοι, που δεν είχαν ούτε γάλα να δώσουν στα παιδιά τους, τα οποία θα πέθαιναν της πείνας αν και εκείνοι -και ενώ είχαν ’πεί το μεγάλο «ΟΧΙ»-, δεν υποχωρούσαν.
Ευτυχώς ο πρωθυπουργός μας κατάλαβε εγκαίρως ότι με τον Βαρουφάκη υπουργό δεν είχαμε καμία τύχη, όχι γιατί είχε αλλάξει ως χαρακτήρας ή προσωπικότητα, αλλά διότι οι ιδέες και οι εκτιμήσεις (και άρα η πολιτική του), πόρρω απείχαν από τη σκληρή πραγματικότητα, η οποία έλεγε ότι οι πολιτικές δυνάμεις τις αντίδρασης που κυβερνούσαν μέχρι τις 24/1/2015, μας είχαν παραδώσει δεμένους χειροπόδαρα και σιδηροδέσμιους στους δανειστές-δυνάστες μας και φίλους τους, οι οποίοι είχαν εξασφαλίσει 100% την επικυριαρχία τους στη χώρα μας για τα επόμενα πενήντα, τουλάχιστον, χρόνια, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της Οικονομίας, του χρήματος και του νομίσματος, και αφού, βέβαια, βρέθηκαν οι πρόθυμοι να παραδώσουν τα «κλειδιά» της πατρίδας μας με το δι’ εαυτούς αζημίωτον˙ αφού, δηλαδή, είχαν διαφθαρεί πλήρως από τους μετέπειτα δανειστές-δυνάστες μας! Επόμενο ήταν ο πρωθυπουργός να αντικαταστήσει τον εκουσίως αποχωρήσαντα αμέσως μετά το Δημοψήφισμα Γιάνη, με ένα ικανό, έμπειρο, σοβαρό, μετρημένο, συνετό, προσγειωμένο και αποτελεσματικό στέλεχος της Αριστεράς και άριστο γνώστη της Οικονομικής επιστήμης, τον καθηγητή των Οικονομικών Ευριπίδη Τσακαλώτο.
Ο Γιάνης, δυσαρεστημένος προφανώς, εγκατέλειψε την Αριστερά και, θέλοντας να τραβήξει τη δική του πορεία, ίδρυσε στη Γερμανία ένα νέο ευρωπαϊκό κόμμα, το «DiEM25». Την ίδια εποχή η αντίδραση μιλούσε (για λόγους μαύρης προπαγάνδας), για τεράστια ζημιά εξ αιτίας της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη, απαιτώντας την κεφαλή του Γιάνη «επί πίνακι»! Παράλληλα, τον λοιδορούσαν στο διαδίκτυο παραλλάσσοντας το επώνυμό του σε… Μπαρουφάκης!
Εκείνος, όμως, δεν έμεινε με σταυρό τα χέρια. Μετά την ίδρυση του «DiEM25», συνέγραψε ένα περισπούδαστο πόνημα, το οποίο και εξέδωσε εις την Αγγλικήν παρακαλώ, προφανώς για να τοποθετηθεί στον κατάλογο των παγκοσμίως ευπώλητων βιβλίων. (Και) αυτό το γεγονός επιβεβαίωσε εκείνους που τον κατηγορούσαν για μεγαλομανία, ναρκισσισμό, εκκεντρικότητα, εγωπάθεια και διάθεση αυτοπροβολής˙ και πράγματι: τους μήνες που διετέλεσε υπουργός, είχε κάνει ό,τι ήταν δυνατόν για να τραβήξει την προσοχή, το ενδιαφέρον και τα σχόλια: από το εκκεντρικό του ντύσιμο μέχρι του να κάθεται, π.χ., σε συνεδρίαση της Βουλής στο… πάτωμα! Μα ακόμη και η πρωτοφανής ορθογραφία που ακολουθεί στη γραφή του μικρού του ονόματος, δεν συνιστά ένα αποδεικτικό στοιχείο του ότι ο άνθρωπος θέλει να προσελκύσει την προσοχή προς το πρόσωπό του ώστε να γίνει το επίκεντρο των συζητήσεων; Ακόμη-ακόμη είχε φωτογραφηθεί (τον καιρό της υπουργίας του), για ξένο περιοδικό στη βεράντα του σπιτιού του εν τρυφερά περιπτύξει με τη σύζυγό του, με φόντο την Ακρόπολη, ως άλλος σταρ του Χόλιγουντ! για τέτοιου είδους και μεγέθους ναρκισσισμό μιλάμε!
Ας δούμε, τώρα, κατά πόσον ήταν αντιμνημονιακός, όπως σήμερα ισχυρίζεται, ο Γιάνης: Στις 10 Ιουλίου 2015, σε μια μαραθώνια κοινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., παρουσιάστηκε η κυβερνητική πρόταση για το 3ο Μνημόνιο. Ο Βαρουφάκης φρόντισε, για να αποφύγει την… κακοτοπιά, να ταξιδέψει -επιδεικτικά μάλιστα- με τη μοτοσικλέτα του στην Αίγινα, όπου διατηρεί εξοχικό. Από αυτό, λοιπόν, το ιστορικό νησί του Αργοσαρωνικού ψήφισε, μέσω επιστολικής ψήφου, αποδεχόμενος ασμένως το 3ο Μνημόνιο, για να μας παρουσιάζεται, σήμερα, κομπάζοντας κιόλας, ως… αντιμνημονιακός!
Και ενώ μέχρι πριν όχι πολύν καιρό η αντίδραση τον θεωρούσε υπεύθυνο για ζημία, έως και μισού… τρισεκατομμυρίου ευρώ, και ζητούσε να γίνει Εξεταστική για να παραπεμφθεί ο Γιάνης στο Ειδικό Δικαστήριο και να καταδικαστεί, όπως προανεφέρθη, ξαφνικά -και με την έκδοση του βιβλίου του στο εξωτερικό- αυτά τα… στενάχωρα ξεχάστηκαν(!) και όλα έγιναν, ως διά μαγείας,… μέλι-γάλα, για να ακολουθήσει ένας σφοδρός και παράφορος πολιτικός… έρωτας, με τους σχετικούς λιβανωτούς: ο τεράστιος Βαρουφάκης καταγγέλλει, από ’δώ, συγκλονιστικές αποκαλύψεις του γίγαντα της Οικονομίας, από ’κει, το σπουδαίο βιβλίο του παμμέγιστου Γιάνη και άλλα καταπληκτικά, υποκριτικά, και από φαιδρά έως γελοία!
Φυσικό ήταν το εν λόγω βιβλίο να μεταφραστεί, εν συνεχεία, και στα Ελληνικά, και να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Και τότε, ω του θαύματος, ο Γιάνης, αντί να αποτελεί το πρώτο θέμα στα Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης όπως κατήντησαν), της αντίδρασης, εξαφανίζεται και «θάβεται» κανονικά, ενώ το όνομά του δεν ξανακούγεται! μαζί του περνάει στην αφάνεια και το βιβλίο του, για το οποίο είχαν χαλάσει τον κόσμο στη διεθνή του έκδοση οι ίδιοι τηλεαστέρες και κονδυλοφόροι…
Τι να είχε συμβεί άραγε; μα είναι απλό: ο Γιάνης είχε υποπέσει στο μοιραίο «λάθος» να δηλώσει την πρόθεσή του για την ίδρυση ενός καινούργιου κόμματος στην Ελλάδα, του «ΜέΡΑ25», παραρτήματος του «DiEM25». Ποιο, ως εκ τούτου, λογικό συμπέρασμα, προκύπτει; μήπως ότι η αντίδραση φοβήθηκε ότι αν τον ενίσχυε και τον προέβαλε, θα υπήρχε ο κίνδυνος να της αποσπάσει ψήφους, και γι’ αυτό τον «εξαφάνισε»; Μήπως, επίσης, δεν ήταν καθόλου σίγουρη ότι, από «ανάχωμα» κατά της Αριστεράς -όπως υπολόγιζε ότι θα ήταν το (προσωποπαγές και νεότευκτο) κόμμα Βαρουφάκη-, δεν θα μεταμορφωνόταν σε ένα δεύτερον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ή δεν θα συγκυβερνούσε, αν χρειαζόταν, με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., και όχι με το δικό της μεγάλο κόμμα, που δεν είναι άλλο από τη Ν.Δ.;
Οι κινούντες τα νήματα των συστημικών Μ.Μ.Ε.γνωρίζουν πολύ καλά ότι εξαφάνιση από το «γυαλί» σημαίνει, αυτομάτως, και εξαφάνιση από τον πολιτικό στίβο. Ακόμη και η εμφάνιση με συνεχείς κατηγορίες συνιστά ένα είδος διαφήμισης, η οποία αποκαλείται, μεν, «αρνητική», δεν παύει, όμως, να είναι διαφήμιση! Επιβεβαίωση αυτών είναι η εγκληματική οργάνωση Χ.Α.: όσο (δικαίως!) τα Μέσα την κατηγορούσαν, κέρδιζε ψήφους˙ μόλις την εξαφάνισαν άρχισε η συντριπτική πτώση της! Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο απηχών ακροδεξιές απόψεις, (πορφυρογέννητος της τηλεοράσεως και αυτός), Βελόπουλος: επειδή αντλεί ψήφους (και) από την Ν.Δ., είναι εξαφανισμένος από τα συστημικά κανάλια, αν και έλαβε 66.712 περισσότερους ψήφους από τον Βαρουφάκη (+39,326%), εκλεγείς μάλιστα, ενώ ο Γιάνης απέτυχε!
Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, ο Γιάνης δεν το ’βαλε κάτω. Συνέχισε να ασχολείται με την πολιτική, απομονωμένος σχεδόν, για να εμφανιστεί ξανά πρόσφατα -και μάλιστα… δριμύτερος-, με ανοιχτές συγκεντρώσεις σε πλατείες σε όλη την Ελλάδα, με διαφημίσεις στον Τύπο, με μακροσκελή σποτ στην τηλεόραση, με προβολή στο διαδίκτυο, με έντυπο υλικό και άλλους κοστοβόρους τρόπους, κατά τις παραμονές των τελευταίων Ευρωεκλογών. Με τι χρήματα; από συνδρομές μελών, είναι η απάντηση, μια απάντηση, όμως, καθόλου πειστική! Και να που τώρα τα Μ.Μ.Ε. της αντίδρασης άρχισαν να τον θυμούνται και να τον καλούν… συν γυναιξί και τέκνοις -ειδικά μετά τις Ευρωεκλογές! Φαίνεται πως με κάποιο τρόπο πείστηκαν ότι ο κίνδυνος απόσπασης ψήφων από τη Δεξιά παρήλθε -ενώ απεκλείσθη και η συνεργασία με την Αριστερά παρά τα λεγόμενά του-, και ότι μόνον από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα αποσπούσε ψήφους ο Γιάνης, πράγμα που, όπως έδειξαν τα εκλογικά αποτελέσματα, ήταν σωστό.
Έτσι λοιπόν, καλεσμένη, αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, σε πρωινή εκπομπή του Σκάι -και ως πρόδρομος της εμφανίσεως του ίδιου του Γιάνη, αλλά (και) για να κατηγορήσει την Αριστερά-, ήταν η Σοφία Σακοράφα, «η ευρωβουλευτής του κόμματος» όπως, κατά τρόπο απατηλό, παρουσιαζόταν στις αφίσες του «ΜέΡΑ25». Γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι η εν λόγω κυρία εξελέγη υπό τη σημαία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τον οποίο εν συνέχεια εγκατέλειψε, μη παραδίδοντας, ως όφειλε, την έδρα της! για τέτοιο πολιτικό «ήθος» μιλάμε! Ο λαός μας όμως -που αν απεχθάνεται κάποιους υπερβολικά αυτοί είναι οι κάθε λογής προδίδοντες και αποστατούντες- την έστειλε στο σπίτι της, για να μάθει να σέβεται το κόμμα το οποίο την ανέδειξε.
Το αυτό υπέστησαν -και μάλιστα για δεύτερη, κατά σειράν, φορά- και οι αποστατήσαντες από την Αριστερά της αλήστου μνήμης «ΛΑ.Ε.», ο ηγέτης της οποίας, είχε πιάσει… στασίδι στον Σκάι, για να λασπώνει την Αριστερά. Και δεν του έφτανε αυτό, αλλά μετακόμισε στο περιβόητο ακροδεξιό(!) -για να μη πούμε κάτι βαρύτερο- κανάλι του Πλεύρη, αριστερός(!) -κατά δήλωσή του-, άνθρωπος, για να συνεχίσει (και) από αυτό βήμα την αντιαριστερή μαύρη προπαγάνδα του!
Η πολιτική κατάντια της «ΛΑ.Ε.» φαίνεται, να μη δίδαξε, δυστυχώς, το παραμικρό στον Βαρουφάκη, το κόμμα του οποίου θα ακολουθήσει, πιθανότατα, την ίδια πορεία όπως, άλλωστε, συνέβη με τη «ΔΗΜ.ΑΡ», το «Ποτάμι», την «Ένωση Κεντρώων» του Λεβέντη, την «Πλεύση Ελευθερίας» της Ζωής και τα υπόλοιπα («αριστερά» ή προοδευτικά κατά δήλωσή τους), κόμματα, τα οποία δεν δημιουργήθηκαν από τον λαό, αλλά από τη μεγαλομανία, την εγωπάθεια, τον ναρκισσισμό, τη ματαιοδοξία και τη διάθεση προς αυτοπροβολή των ιδρυτών τους, και για τα οποία δεν γνωρίζουμε πότε, από ποιον «μαικήνα», και με τι ποσόν χρηματοδοτήθηκαν για να μπορέσουν να υπάρξουν και να γίνουν «αναχώματα» κατά της Αριστεράς. Η μεγάλη τους… επιτυχία; να τα καταφέρει η αντίδραση με άλλο ένα όπλο (πλην της μαύρης προπαγάνδας), να βάλει προσωρινά εμπόδια στη λαϊκή πορεία της Αριστεράς μέσω της απόσπασης ψήφων της από τα εν λόγω κόμματα, ώστε να επικρατήσει η ναυαρχίδα της, η οποία ακούει στο όνομα «Νέα Δημοκρατία». Για να αρχίσει, και πάλι, το ξεζούμισμα του λαού, να επιστρέψουμε στην προ του 2015 τραγική κατάσταση, να ξαναδιαλυθεί η χώρα, να εγκαταλειφθούν όλες οι κοινωνικές πρόνοιες της Αριστεράς, και για να ξαναζήσουμε την κακοδιοίκηση του κράτους και τη ληστεία του Δημόσιου Ταμείου˙ έργο που το έχουμε ξαναδεί και έχουμε ξανανοιώσει στο πετσί μας -και όχι μία φορά μόνον!
Ήδη ο επίδοξος πρωθυπουργός Μητσοτάκης και τα μεγαλοστελέχη του έχουν κάνει ακριβείς και σαφείς δηλώσεις, έτσι που κανείς να μην μπορεί να ισχυριστεί μετά ότι δεν εγνώριζε ή δεν κατάλαβε: εβδομάδα επτά ημερών, εργασία από ήλιο μέχρι ήλιο, αμοιβή κατόπιν… διαπραγματεύσεως και συμφωνίας του (μεμονωμένου) εργαζόμενου με τον κάτοχο και ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, μείωση των συντάξεων, κατάργηση των εκατόν είκοσι δόσεων, κατάργηση των επιδομάτων και της 13ης σύνταξης, αύξηση του Φ.Π.Α. στα φάρμακα και την ενέργεια, ιδιωτική ασφάλιση (α λα… «Ασπίς Πρόνοια»;), και λοιπά και λοιπά αντιλαϊκά μέτρα τα οποία εξυπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και είναι οδοστρωτήρας κατά των εργασιακών κατακτήσεων και δικαιωμάτων! Το επίδομα αλληλεγγύης όπως και κάθε επίδομα θα εξαφανιστεί, οι ανασφάλιστοι δεν θα έχουν δωρεάν πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας (οι οποίες θα μεταφερθούν σε μεγάλο μέρος τους στον ιδιωτικό τομέα), η ανεργία θα ξαναπιάσει, και πάλι, το 27,5% ή/και θα το ξεπεράσει, οι απολύσεις στον Δημόσιο τομέα θα εξακοντιστούν, θα ξαναδούμε Δημόσια Έργα-γιοφύρια της Άρτας (όπως υπήρξαν, π.χ., η Ε.Ο. Κορίνθου-Πατρών, το μετρό της Θεσσαλονίκης, ο δρόμος της Μεσσαράς και η γέφυρα του Χαμαιζίου στη Σητεία), τα οποία θα ροκανίζουν τον κόπο και τον ιδρώτα μας χωρίς ποτέ να ολοκληρώνονται, τα υποβρύχια θα προπληρώνονται και θα… γέρνουν, η Novartis θα… ξαναπιάσει δουλειά, οι μίζες θα… υπερίπτανται, πλέον, μαζί με σκάνδαλα επί σκανδάλων, συν τη γνωστή, πια, πλήρη κυβερνητική ανικανότητα˙ ο κατάλογος είναι ατελείωτος! Εννοείται, επίσης, ότι θα επιστρέψουμε στο Δ.Ν.Τ. και στα μνημόνια που είναι… ευλογία, ενώ η Τρόικα, θα κατασκηνώσει, ξανά, στο Hilton!
Οι εν αμαρτίαις προφάσεις για το νέο επαπειλούμενο κατάντημά μας μετά τον καινούργιο Αρμαγεδδώνα στον οποίο θα μας (ξανα)οδηγήσει… ασφαλώς αν εκλεγεί -αλίμονό μας!- η Δεξιά, θα είναι, κυρίως, οι εξής δύο:
α. Η… καταστροφή που προκάλεσε η διακυβέρνηση της Αριστεράς -η οποία, όμως, έχει γεμίσει το Δημόσιο ταμείο με 37, ολόκληρα, δισ. ευρώ-, όταν εκείνοι δεν παρέδωσαν ούτε… σαπούνι στους χώρους υγιεινής του μεγάρου Μαξίμου αλλά (και) 324 δισ. ευρώ χρέος. Τον Ιανουάριο, μάλιστα, του 2015 δανειστήκαμε 315 εκ. ευρώ, για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, και,
β. Η Οικονομία δεν αντέχει -αυτό έχει ήδη ειπωθεί! Θα αντέχει, όμως, τη νέα ληστεία του Δημόσιου ταμείου, την κακοδιοίκηση, τις μίζες, τα λαδώματα, τις προμήθειες, τα «γρηγορόσημα», τα διόλου ευκαταφρόνητα αλλά μυθικά «κολόκουρα» των μεγαλοεργολάβων, τα διάφορα «κατιτίς», τα παντός είδους «φακελάκια», την κακοδιοίκηση των πολιτικά ανίκανων και λοιπά καταστρεπτικά!
«Σενάρια», ίσως πουν κάποιοι για όλα ετούτα. Όταν, όμως, ένα «σενάριο» ερμηνεύει πειστικά πολιτικά γεγονότα, ενώ απαντά ικανοποιητικά σε όλες τις δημιουργούμενες απορίες και ερωτήσεις (οι οποίες προκύπτουν από πολιτικά φαινόμενα), εξηγεί άρδην αλλαγές συμπεριφορών και άλλα «περίεργα», τότε παύει να είναι σενάριο, αλλά μία πάρα πολύ καλή προσέγγιση των τεκταινόμενων πίσω από τις κουρτίνες. Με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε, δεν λειτουργεί και η Επιστήμη; «σενάρια» δημιουργεί, τα οποία ισχύουν μέχρι να βρεθούν κάποια άλλα, «καλύτερα», και να αντικαταστήσουν τα πρώτα.
Υπάρχει, στην άλλη άκρη του κόσμου, ένα ανάλογο με το δικό μας παράδειγμα, εκείνο της Αργεντινής (που είναι, «φυσικά», θαμμένο από τα συστημικά Μ.Μ.Ε.), τα οποία, αντίθετα, υπερτονίζουν και υπερπροβάλλουν την περιπέτεια της Βενεζουέλας, μιας πλούσιας σε κοιτάσματα πετρελαίου χώρας που, όμως, ο διεθνής Καπιταλισμός (Νεοφιλελευθερισμός πιο… κομψά!), της έχει περάσει τη θηλιά στον λαιμό για να τη βάλει στο χέρι, γεγονός το οποίο αποκρύπτουν επιμελώς τα συστημικά Μ.Μ.Ε.!
Στην Αργεντινή, λοιπόν, μια προοδευτική κυβέρνηση είχε κατορθώσει (μετά από είκοσι πέντε, ολόκληρα, χρόνια!), να ξαναστήσει την Οικονομία της χώρας στα πόδια της, όταν μια μειοψηφία του λαού, αποφάσισε να «αυτοκτονήσει» επιστρέφοντας σε κυβέρνηση της αντίδρασης. Το αποτέλεσμα; η Αργεντινή είναι, πάλι, στο Δ.Ν.Τ.! Ιδού το σύγχρονο μαρτύριο του μυθικού Σίσυφου, με το οποίο κινδυνεύει, τώρα, και η χώρα μας!
Η επιλογή είναι στο χέρι του λαού μας. Το ζήτημα είναι το αν ο ένας στους τρεις, περίπου (το 33,12% που ψήφισε Ν.Δ.), με μνήμη χρυσόψαρου και «κρίση» μωρού παιδιού, από το 58,69% του λαού που ψήφισε, -άρα το 19,44%, περίπου, του συνόλου- θέλει να «αυτοκτονήσει» κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, εμείς -που αποτελούμε το συντριπτικό υπόλοιπο 80,56%- δεν του φταίμε σε τίποτα! Γι’ αυτό θα πρέπει οι πολίτες -που απείχαν σε ποσοστό 41,31%- να κινητοποιηθούν! Αυτοί -που σε καμία περίπτωση δεν στηρίζουν τη Δεξιά, η συσπείρωση της οποίας έχει πιάσει «ταβάνι»-, θα πρέπει να πάνε στην κάλπη, όσο δυσαρεστημένοι και απογοητευμένοι κι αν είναι, επειδή -και κατά την πολύ εσφαλμένη θεώρησή τους-, η κυβέρνηση της Αριστεράς, την οποίαν στήριξαν στο ξεκίνημά της, δεν έκανε τα θαύματα που περίμεναν, με το… μαγικό ραβδάκι (που, όμως, δεν είχε!), και να αποτρέψουν μια ενδεχόμενη νέα κατηφορική πορεία προς την καταστροφή! Ήδη -και πριν να εκλεγούν- οι Νεοδημοκράτες καταργούν, όπως ήδη ανεφέρθη, τις 120 δόσεις και τη 13η σύνταξη και δρομολογούν τη μείωση, γενικά, των συντάξεων, ενώ έχουν εξαγγείλει την εβδομάδα των επτά ημερών με ωράριο από ήλιο έως ήλιο και… ακαθόριστη αμοιβή, βρίσκουν το Δ.Ν.Τ.… θαυμάσιο και τα μνημόνια… καταπληκτικά και τόσα άλλα καταστρεπτικά που θα μας ξαναδιαλύσουν, φέρνοντάς μας στην απελπισία, στα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία και στις αυτοκτονίες˙ ευχαριστούμε πολύ, αλλά δεν θα πάρουμε!
Η αιτίαση κάποιων ότι η Αριστερά έχει την ευθύνη για την παλινόρθωση της Δεξιάς, είναι ένας προφανής παραλογισμός, τον οποίο ψιθυρίζουν ποιοι; μα οι ίδιοι που συμμετέχουν στο αντιαριστερό μέτωπο! Μιλάμε, δηλαδή, ή για σχιζοφρένεια, ή για βρομερή, ελεεινή και τρισάθλια προβοκάτσια! Αν, λοιπόν, τελικώς, προκριθεί κυβέρνηση της αντίδρασης (εξέλιξη την οποία όλοι οι πολίτες που έχουν την ελάχιστη μνήμη και διαθέτουν τη στοιχειώδη κρίση αντιμάχονται με σφοδρότητα), οι εξαπατημένοι και οι απρόσεκτοι δεν θα μπορούν να κατηγορούν, πλέον, την Αριστερά, αλλά θα καταριούνται τη Δεξιά, ενώ θα… κόβουν το χέρι τους που δεν υπερψήφισαν την Αριστερά! Η άλλη εκδοχή: θα επαναπαύονται για να μειώσουν το αίσθημα της ενοχής τους (αλλά και για να μην εκτεθούν), στο ανόητο πολιτικό «άλλοθι»: «Έλα μωρέ, όλοι τα ίδια είναι»! Μόνο που αυτή η γελοία «θεωρία» δεν είναι τίποτα άλλο από τη «θεωρία» της Χούντας, την οποία προέβαλαν οι Συνταγματάρχες της εθνικής προδοσίας για να προφασιστούν την «Εθνοσωτήριον»!
Την 1η Νοεμβρίου του 1920, ο Ελ. Βενιζέλος έκανε εκλογές, σίγουρος ων ότι θα νικήσει, αφού είχε διπλασιάσει την Ελλάδα. Δεν εξελέγη, όμως, ούτε καν βουλευτής! Νίκησαν οι τότε Δεξιοί, με την υπόσχεση ότι θα έφερναν τα στρατευμένα μας παιδιά πίσω. Αντί, όμως, να πραγματοποιήσουν τα υπεσχημένα διέταξαν, μόλις ανέλαβαν, προέλαση του Στρατού μας ως την… Κόκκινη Μηλιά! Το αποτέλεσμα ήταν ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τη γη της Ιωνίας μετά από 3.000 χρόνια! Θα επαναληφθεί η Ιστορία, μετά περίπου ένα αιώνα ως φάρσα ή, μήπως, ως τραγωδία και πάλι; το νέο ’22 δεν είναι μακριά…
Το «κλειδί» της αποφυγής της παλινόρθωσης μιας ρεβανσιστικής Δεξιάς, της καταστροφικής και διαλυτικής οπισθοδρόμησης στα προ του 2015 ερείπια, της εξασφάλισης των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών κατακτήσεων των τεσσεράμισι τελευταίων χρόνων και η πορεία προς ένα καλύτερο αύριο είναι, πρώτα-πρώτα, στο χέρι αυτών που απείχαν! Είναι, φυσικά, και στο χέρι εκείνων που αναζήτησαν στέγη σε μικρότερα, νεοπαγή, προσωποπαγή και δήθεν προοδευτικά ή/και «αριστερά» κόμματα, τα οποία ουδεμία ελπίδα έχουν να κυβερνήσουν, αλλά εξυπηρετούν, όπως αποδείξαμε, την αρχομανία και προβολή των ιδρυτών και προέδρων τους: αποχωρήσαντος του Κουβέλη διαλύθηκε, σχεδόν, η «ΔΗΜ.ΑΡ.», και εγκαταλείψαντος του Θεοδωράκη απεξηράνθη τελείως το «Ποτάμι». Και μπορεί, μεν, ως κόμματα να απέτυχαν πλήρως, «επέτυχαν», όμως, μια χαρά ως «αναχώματα» κατά της Αριστεράς και βοήθησαν αποτελεσματικά τη Δεξιά! Το ΚΙΝ.ΑΛ., μάλιστα, δηλώνει -ήδη από τώρα- έτοιμο να συγκυβερνήσει με τη Ν.Δ. -την οποία σήμερα… κατηγορεί-, για να επαναλάβουν μαζί τα… επιτεύγματα των σαμαροβενιζέλων οι οποίοι μας «ενταφίασαν»… κανονικά!
Το «κλειδί» της αποφυγής της οπισθοδρόμησης στα ερείπια είναι, τέλος, στο χέρι (και) των νέων οι οποίοι είτε αδιαφορούν, είτε υπερψηφίζουν τη Δεξιά είτε -το χειρότερο!-, ψηφίζουν (ακόμη!), την υπό κατάρρευση εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση Χ.Α. Θα κάνουν, οι τρεις, αυτές, κατηγορίες των πολιτών, μαζί με τους αποκαλούμενους αναποφάσιστους, την κίνηση της σωτηρίας, ή θα πέσουν στην παγίδα να ψηφίζουν γύρω-γύρω προοδευτικά, δήθεν, και «αριστερά» κόμματα ή θα απέχουν και θα προκύπτει… Δεξιά; Στο χέρι τους είναι να σώσουν όχι μόνον τους εαυτούς τους αλλά και τον λαό μας, για να μην κλαίνε αύριο επάνω από το χυμένο γάλα. Γιατί, τότε, όταν δικαιολογημένα θα τους πούμε το «Τι ’χες Γιάν(ν)η, τι ’χα πάντα», δεν θα ξέρουν τι να απαντήσουν˙ όχι μόνον σε ’μάς τους υπόλοιπους που δεν τους φταίμε σε τίποτα, αλλά ούτε και στους ίδιους τους εαυτούς τους…
